domingo, 29 de março de 2009

The sun goes down... (?)


Nom escolhería centos de ventos furacanados do leste pra mutalos em tempos desacougados. Nom é a minha opción. Nom me berres, porfavor. Escolhería brissas agridoces do mar salgado que escorregam e alouminham os nossos alborotados cabelos e deijam entrever, entre beijo e beijo, o que entre nós professa e confessa ser sem provocar remuínho algúm no mar.

Vem! Dálhe umha volta ao mundo! Nom tenhas medo de esvarar, pois ténho-che bem segura cos meus brazos, alongándo-os até onde os teus desexos de verde esmeralda argardem a ser acolhidos.

Nom tenho medo, nom. Nom tenho medo as diferentes ondas do mar que intentem arrassa-la costa nossa. Voar xuntos é moito máis doado que voar. "Te hiero mucho", prega umha cançó dessorbitada. Fíro-te... fíro-te... máis, de novo, sem medo. Pois primeiro de ferir, áma-se. Logo... logo nom vem além agás pra quem o convoque, agás... com voçé?

Baila, baila, dança... comparte o mundo de ledicia ao que fuches dar. Nom acougues nem repares em tempos passados que atrás deijarom passar lentos sussurros que abeliscam serem escoitados, nom. Ergue o teu olhar e contempla o que há.

Eres, justo, o que pesquizaba. "Forte e feble á vez... assim sómo-los dous, como umha linha que se convence e fai um..." día que naide agardaba co tempo ao seu favor, fácil como subir ums sochantos. E vai de novo... pérde-la tarxeta e nom sabes continuar, e o facto de ter outra nova simplemente che fai ver luces vermelhas por doquier... pro voltem ou fiquem, estarám eí máis tarde...

So smile... smile... smile... you know? That's the second best thing you can do with your lips...

Nenhum comentário: