domingo, 20 de setembro de 2009

Seica ule doce...

E saber que hoje voltei bailar passeninho coa lúa, que ficamos sós sem dios quer saber por que, e que cavilei em ti em cada passo que daba, pois saberás que nom é doado seguirlhe o compás as estrelas de tanto brilar, coma centos de alfinetes que assubiam sem senso ao tom dumha lúa preguiceira que se move ao seu único som.

E saber que eu som o sol da túa lúa, que nem bailo nem pido nem choro beijos que sei que chegarám sem prisa, mais de cotío virám. Nem o ceo nem a terra mos agasalhará, mais alí estarám sem preguntar. Que som a túa nota desafinada pro teu compás, maila túa cicatriz do teu quevirá. Nube, silenzo, vomitona sem vomitar pro teu absurdo. Basta já! Abonda coas tuas micadas e volta-te adulto que nom che aturo máis!

E-lo sol que, sem chorar, bico obtém; bem certo é. E-la nota que destaca na minha mel de soms sem arrafulha-la melodía; abofé. Rendas meus sensos e cansa-lo meu ser num vaivém de movementos que realizas com desdém, apenas percatándo-te da profundidade que obtés...

Abonda cona! Estou cansa! Deija de lado issa tuda túa proeza

Abonda, tudo isto nom é coissa nova que ouver. Inda com tuda ista panacea na minha fantasía atópo-che que nom é doado viver.



...falta motio pro parque d'atraciós...?